قانون اساسی کنونی جمهوری فیلیپین در دوم فوریه
1987 [13 بهمن 1365]، تصویب شده است. این قانون پس از انقلاب مردمی و سرنگونی یکی
فاسدترین دیکتاتورهای قرن بیستم، فردیناند مارکوس و توسط کمیسیون قانون اساسی تهیه
شده و تصویب آن پس از برگزاری همه پرسی توسط رئیس جمهور جدید اعلام گردید.
1) دانستنی هایی در
مورد قیام ها و انقلاب های مردمی و قوانین اساسی فیلیپین:
1- اولین قانون
اساسی و اولین جمهوری در قاره آسیا:
از قیام های مردمی برای استقلال، تدوین اولین
قانون اساسی در آسیا و تشکیل اولین جمهوری این کشور تا اشغال و الحاق به ایالات
متحده آمریکا و سپس اشغال توسط امپراتوری ژاپن در جنگ جهانی
دوم و اعلام جمهوری دوم در زمان اشغال تا تشکیل سومین جمهوری این کشور و سر کار
آمدن و ماندن یک دیکتاتور، مردم فیلیپین همواره راه خود را برای دستیابی به
ارزشهای دمکراتیک و زندگی صلح آمیز در کنار یکدیگر، هموار کرده اند.
مردم کشور فیلیپین فهرستی از اولین ها در زمینه
جمهوری خواهی و تلاش برای دستیابی به آن را همراه دارند و شهر مانیل پایتخت آن نیز نقشی اساسی در همگی این
سالها بازی کرده است و هم اکنون به عنوان نمادی از تلاش، بازسازی و پیشرفت با وجود
اینکه بارها در جنگ ها و قیام های مختلف، میان اسپانیا، آمریکا، نیروهای مردمی و این
دو کشور، قیام های استقلال، اشغالهای نظامی توسط این کشورها و همچنین ژاپن ، به
ویرانه تبدیل شده اما در حال حاضر یکی از شهرهای پیشرفته جهان، در بردارنده اقلیت
های مختلف دینی و فرهنگی و یکی از ارزانترین و مناسب ترین شهرهای جهان برای زندگی
محسوب می شود.
نام فیلیپین از نام پادشاه اسپانیا فیلیپ دوم به معنی «جزایر فیلیپ» گرفته
شده‌است. فیلیپین از سال ۱۵۶۵ تا ۱۸۹۸ به مدت بیش از 300 سال مستعمره پادشاهی اسپانیا بود. در مبارزات نیروهای انقلابی به رهبری امیلیو آگوینالدو(اولین رئیس جمهور فیلپین، 1899-1901) در ۱۲
ژوئن ۱۸۹۸ اعلامیه استقلال فیلیپین به عنوان پایان انقلاب و استقلال این کشور از استعمار اسپانیا قرائت شد که بر اساس آن فیلیپین به عنوان کشوری مستقل اعلام استقلال کرد اما این موضوع هیچگاه رسماً مورد دو قدرت
اصلی جنگ یعنی اسپانیا و آمریکا قرار نگرفت. سلطه اسپانیا در معاهده پاریس ۱۸۹۸
میان پادشاهی اسپانیا و ایالات متحده آمریکا رسماً تاکید و اعلام شد که به موجب آن
جنگ میان دو کشور خاتمه یافت به موجب آن به عنوان غرامت جنگ، اداره فیلیپین و سایر
بخش‌ها به آمریکا واگذار کرد. نیروهای انقلابی و رئیس جمهور خودخوانده آگوینالدو بلافاصله
در ژوئن همان جنگ با آمریکا را اعلام کردند و نبردهای سختی میان دو طرف ادامه یافت.
در سال 1935، قانون تاسیس کشور مشترک المنافع
فیلیپن با تصویب ایالات متحده تصویب شد که مطابق آن در روندی 10 ساله، قدرت بصورت
مسالمت آمیز به مردم فیلیپین واگذار گردد و مانوئل کوئزون به عنوان نخست وزیر کشور
انتخاب شد. مطابق این این قانون، فیلیپین دارای قانون اساسی بود که تا سال 1973 در
حال اجرا بود با وجود این سیاست خارجی و نظامی آن تحت کنترل ایالات متحده آمریکا
بود.
در کوتاه مدت، پس از در شروع جنگ جهانی دوم، پس
از آنکه مانیل به تصرف نیروهای امپراتوری ژاپن درآمد و جمهوری دوم فیلیپین اعلام
تاسیس کرد، علی رغم وعده پیشین ژاپنی ها برای حفظ استقلال آن، شورای دولتی جهت
اداره امور مدنی این کشور توسط ژاپنی های تشکیل گردید و در طول زمان اشغال نیز بیش
از هزاران زن، برخی زیر 18 سال، به عنوان «زنان راحت»، زندانی شدند. این زنان در ایستگاه
های نظامی یهمین نام برای کارمندان نظامی ژاپن به بردگی جنسی وا داشته می شدند. در
نهایت در سال 1946، پس از پایان جنگ جهانی و اشغال توسط ژاپن، سومین جمهوری این
کشور تاسیس شد و مشترک المنافع فیلیپین به پایان رسید.
جمهوری فیلیپین بسرعت راه پیشرفت را آغاز کرد و
در حالی که تا سال 1965 دومین قدرت اقتصادی آسیا پس از ژاپن محسوب می گردید، فردیناند امانوئل ادارلین مارکوس توسط مردم به
عنوان دهمین رئیس‌جمهور فیلیپین انتخاب شد. وی علی رغم محدودیت های زمانی و
دوره ای قانون اساسی توانست راه خود را برای دیکتاتوری فاسدی که تا ۱۹۸۶ ادامه
داشت، باز کند. این سناتور پیشین با آنکه قانون اساسی شامل محدودیت دو دوره ای چهارساله
برای ریاست جمهوری بود و اغلب روسای جمهور نیز برای یک دوره انتخاب می شدند توانست
با محبوبیتی که در دور اول کسب کرده بود برای دور دوم انتخاب شود و سپس در سال
1972 به بهانه خطر نفوذ کمونیسم با اعلام حکومت نظامی، 14 سال دیگر تا زمان
سرنگونی در قدرت بماند. وی برای حفظ قدرت اقتصادی با اخذ وام های خارجی توانست
پیشرفت هایی در دور اول ریایست جمهوری کسب کند که با ظهور آثار تورمی اقدامات وی
در دور دوم و نارضایتی مردم، با اعلام وضعیت اضطراری و حکومت نظامی همچنان تا زمان
انقلاب مردمی در قدرت ماندگار شد. انقلاب 1986 فیلیپین که به نام انقلاب قدرت مردم
[People Power Revolution] شناخته می شود سبب احیای جمهوری و تدوین قانون اساسی کنونی فیلیپین
شد.
2- رای دیوان عالی و
بازگشت دیکتاتور به عنوان قهرمان ملی:
فردیناند مارکوس، بدنبال قیام مردم کشور را ترک
کرد و سه سال بعد در هاوایی فوت کرد. بر اساس گزارشهای رسمی مارکوس و خانواده اش
در دوران زمامداری او بیش از ده میلیارد دلار ثروت اندوختند. طی بیست سال حکومت
مارکوس دهها هزار نفر از کمونیستها و رقبای سیاسی او کشته شدند.
مارکوس در سال ۱۹۸۹ در هاوایی درگذشت و بعدها جنازه او به فیلیپین انتقال یافت و طی این
سالها در محفظه‌ای در استان ایلوکس نورته، در شمال فیلیپین، حفظ میشد. خانواده
مارکوس با اشاره به اینکه او در جریان اشغال فیلیپین توسط نیروهای ژاپنی در جریان
جنگ دوم جهانی، با اشغالگران مبارزه می‌کرد خواستار دفن او در میان قهرمانان ملی
شده بودند اما طرفداران دمکراسی، با اشاره به سرکوب آزادی در زمان زمامداری
فردیناند مارکوس و فساد گسترده او و همسرش، دفن او در گورستان قهرمانان ملی را
توهین به ملت فیلیپین دانسته و آن را به شدت رد می‌کردند.
با این حال و علی رغم اینگونه مخالفت ها دیوان
عالی فیلیپین با انتقال جسد او به گورستان قهرمانان ملی این کشور به دلیل مبارزات
ضد استعماری وی در زمان اشغال، موافقت کرد و سرانجام بدستور رودریگو دوترته، رئیس
جمهور کنونی فیلیپین طی مراسم رسمی نظامی در این گورستان بخاک سپرده شد.
3- اولین رئیس جمهور
زن در قاره آسیا:
خانم کرازون آکینو سیاست‌مدار
فیلیپینی چینی پس از سقوط فردیناند مارکوس و با رای مردم از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۲ رئیس جمهور فیلیپین بود. وی
نخستین رئیس جمهور زن در تاریخ قاره آسیا بود و شهرت خود
را از همسرش بنینو آکینو داشت که در اوت
سال ۱۹۸۳ هنگامی که به قصد ورود به رقابت‌های انتخاباتی از مهاجرت پا به خاک کشورش
گذاشت، در فرودگاه مانیل از سوی مأموران فردیناند مارکوس کشته شد.
2) قوانین اساسی:
فیلیپن از زمان استقلال در سال 1898 تا کنون قوانین
اساسی مختلفی داشته است. اولین قانون اساسی فیلیپین که اولین قانون اساسی و اعلام
کننده اولین جمهوری در فیلیپین و در آسیا است در سال 1899 تصویب شد که به قانون
اساسی مولووس مشهور است و از آنجا که پس از اشغال این کشور توسط آمریکا، هیچگاه
اجرایی نشد و توسط جامعه بین المللی نیز به رسمیت شناخته نشد، هیچگاه سبب استقرار
حکومت نگردید. در یکصد سال بعد از آن، قوانین اساسی جمهوری دوم و در نهایت سوم (احیای
جمهوری) تصویب شدند در نهایت قانون اساسی کنونی در همه پرسی سال 1987 تصویب و بدون
بازنگری در حال اجرا می باشد. این قانون اساسی در تاریخ 11 فوریه 1987 پس از اعلامیه
خانم کرازون آکینو، رئیس جمهور شامل نتایج همه پرسی تاریخ 2 فوریه 1987، اجرایی شده
است که همه ساله سالروز برگزاری همه پرسی در دوم فوریه جشن گرفته می شود.
1)
The 1899 Malolos Constitution
(1899-1901)
2)
The 1935 Constitution (1935-1943,
1945-1973)
3)
The 1943 Constitution (1943-1945)
4)
The 1973 Constitution (1973-1986)
5)
The 1987 Constitution (1987-present)
مطابق این قانون اساسی، فیلیپین دارای حکومت
دمکراتیک از نوع جمهوری و با نظام ریاست جمهوری است که قدرت خود را از مردم به دست
آورده است و تمامی مقامات قدرت خود را از این منبع دریافت می کنند. به استثنای ناحیه
خودگردان مسلمان میندانائو به شکل یکپارچه اداره می‌شود. رئیس جمهور در فیلیپین هم
رئیس دولت و هم فرمانده کل نیروهای مسلح می‌باشد. رئیس‌جمهور و مجلس سنای ۲۴ نفره
بر اساس رای مردم برای یک دوره شش ساله انتخاب می‌شوند. انتخابات ریاست جمهوری بصورت
یک دوره ای برگزار می گردد و نامزد دارای بیشترین آرا به عنوان رئیس‌جمهور و ریاست
قوه مجریه به تشکیل هیئت دولت شامل ۱۹ وزارتخانه می پردازد.
مجلس نمایندگان شامل دویست نماینده انتخابی با
رای مردم و پنج نماینده انتصابی است که این پنج نماینده را رئیس‌جمهور از بین گروه‌های
اقلیت انتخاب می‌نماید. اعضای کابینه توسط رئیس‌جمهور و بدون تصویب مجلس تعیین می
گردند اما معاون رئیس جمهور به‌طور جداگانه در انتخابات به وسیله مردم برگزیده می‌شود.
بازنگری از سه طریق، مجلس سنا به عنوان مجلس موسسان، تصویب یک مصوبه قانون اساسی
یا ابتکار مردمی شروع و با همه پرسی تصویب می گردد. قانون اساسی فعلی فیلیپین از
زمان تصویب در سال 1987 تا کنون دست نخورده و بدون بازنگری باقی مانده است.
Article
XVII, the 1987 Constitution, amenments:
1) by Congress as a constituent assembly;
2) by a constitutional convention;
3) by people’s initiative.
any
revision to the national charter shall only be valid when approved by the
electorate in a plebiscite.
1- قانون The Bangsamoro Organic Law
و منطقه مسلمان نشین خودمختار:
مطابق قانونی جدیدی که
«BOL»نام دارد و «رودریگو
دو ترته» رئیس جمهور فیلیپین آن را امضا کرده خودمختاری و اختیارات گسترده ای به
مسلمانان واگذار گردیده بدین ترتیب اقلیت مسلمان در جزیره میندائو و جزایر اطراف
آن به بصورت فدرالی، استقلال مالی اداری، دولت محلی، مجلس و دستگاه قضایی مخصوص به
خود را بدست آورده اند. قانون «BOL» بخشی از
توافقنامه فراگیری به نام «CAB»است که دولت فیلیپین و جبهه آزادیبخش اسلامگرای
مورو در سال 2104 امضا کردند و به جنبش شورشی«مورو» که از 50 سال پیش فعالیت می
کند، پایان می دهد. این قانون جایگزین قانون سابقی گردید که اختیارات اداری کمتری
به این اقلیت می داد.
طبق این قانون، دولت خودمختار بانگسامورو تشکیل
خواهد شد. دولت مرکزی اختیارات اداری خود در میندانائو را به دولت بانگسامورو
واگذار خواهد کرد و نیز دادگاه های شرعی مستقل در خصوص آزادی های دینی تشکیل خواهد
شد. همچنین جنگجویان جبهه آزادیبخش ملی مورو
(MNLF) و جبهه آزادیبخش
اسلامی مورو (MILF) به حق عضویت در نیروهای مسلح فیلیپین دست
خواهند یافت. آب های داخلی منطقه بانگسامورو به طور همزمان با دولت مرکزی مدیریت
خواهد شد.
رئیس جمهور فیلیپین پیشتر، قبل از امضای این قانون
گفته بود: من به این تعهد دارم که دولت کنونی برادران و خواهران مسلمان را از
ابزارهای قانون اساسی که آنها را به اداره امورشان در چارچوب قانون اساسی کشورمان
مجاز می کند، محروم نمی کند.
«ابراهیم مراد» رهبر جبهه مورو نیز گفت که
قانون جدید 80 تا 90 درصد از توافقنامه «CAB»را پوشش می دهد. وی پیش بینی کرد که ملت مورو دستور جدید ریاست
جمهوری را به شکل گسترده ای مورد حمایت قرار می دهد.
سازمانهای اپوزیسیون مسلح از جمله اسلام گرایان
تندرو معروف به گروه ابوسیاف که بر بخشی از جزایر میندانائو و مجمع الجزایر سولو
خودمختاری دارند که نگرانی هایی علیه حکومت مرکزی این کشور ایجاد کرده اند. گروه
ابوسیاف در سال‌های ۱۹۹۰ با باج‌گیری از طریق گروگان گرفتن گردشگران خارجی شهرت یافت.
این گروه وابسته به القاعده هم‌اکنون با برخی گروه‌های منطقه جنوب شرق آسیا ارتباط
دارد و در سال ۲۰۰۴ میلادی مسئولیت بمب‌گذاری در یک کشتی را که در جریان آن بیش از
۱۰۰ تن کشته شدند، به عهده گرفت. این گروه فیلیپینی نیز با آدم‌ربایی در این کشور
و ایالت صباح مالزی اقدام به رعب و وحشت و باج‌گیری می‌کند.
جمعیت کل فیلیپین در حدود 85 میلیون نفر می باشد
که حضور اسپانیا و آمریکا تأثیری عمیقی بر آن گذاشته است، به طوریکه فرهنگ غالب،
تلفیقی از فرهنگ آسیایی و کاتولیک اسپانیایی و سرمایه‌داری آمریکایی است. ۹۰٪ مردم این کشور مسیحی و کاتولیک هستند که ۸۱٪ کاتولیک و ۹٪ پروتستان هستند و بقیه که شامل ۱۰٪ از کل جمعیت می‌باشند، بیشتر مسلمان هستند که
اکثراً در جزیره میندانائو در جنوب ساکن هستند. مردم در فیلیپین در حالیکه زبان
انگلیسی در این کشور بسیار رایج است و بیشتر مردم به آن تسلط دارند به زبان
تاگالوگصحبت می کنند.
در فیلیپین ۱۵ روز تعطیل رسمی می باشند از جمله
22 فوریه، روز قدرت مردم؛ ۲۸ مه، روز ملی پرچم و ۱۲ ژوئن، روز استقلال.
گردآوری، ترجمه و تدوین، علی شیروانی
