آشنایی با قانون اساسی اندونزی
روز استقلال و قانون اساسی
روز قانون اساسی جمهوری اندونزی، بیست و هفتم مرداد 1324 [هجدهم آگوست ۱۹۴۵] است که یک روز پس از اعلام استقلال پس از سه و نیم قرن سلطه استعماری هلند، آغاز عصر جدیدی را برای این کشور رقم زده است. اندونزی با جمعیت بیش از ۲۹۸ میلیون نفر که بیش از 85% آن مسلمان هستند، داعیه دار بزرگترین کشور مسلمان، چهارمین کشور پرجمعیت و پانزدهمین کشور پهناور در جهان است. نظام سیاسی این کشور جمهوری با انتخابات مجلس و ریاست جمهوری میباشد. نام اندونزی از دو واژه یونانی ایندوس به معنی هندوستان و نسوس به معنی جزیره آمده است بنابراین اندونزی به معنای «جزیره هند» است.
روز قانون اساسی در اندونزی همزمان با روز استقلال یعنی 17 آگوست گرامی داشته میشود، زیرا قانون اساسی 1945 تنها یک روز پس از اعلان استقلال به تصویب رسید. این روز با برگزاری مراسم رسمی، سخنرانیهای مقامات دولتی و برنامههای فرهنگی در سراسر کشور جشن گرفته میشود و مردم با برافراشتن پرچم سرخ و سفید "مئراه پوتیه" وفاداری خود را به قانون اساسی نشان میدهند.
پیشینه و اولین قانون اساسی
در واپسین روزهای پرتلاطم جنگ جهانی دوم، زمانی که هنوز بوی باروت جنگ جهانی دوم در هوا میپیچید و ژاپن تسلیم شده بود، رهبران اندونزی فرصتی طلایی برای کسب استقلال یافتند. نهاد تدوین کننده اولین قانون اساسی اندونزی، کمیته تحضیری برای استقلال اندونزی (PPKI) در بیست و هفتم مرداد 1324 اولین قانون اساسی این کشور را به تصویب رساند که به «اوود-اوود داسار 1945» معروف شد.
اعضای نهاد تدوین کننده قانون اساسی دارای 27 عضو شامل 24 مرد و 3 زن بودند. اعضا عمدتاً تحصیلکرده و دارای سابقه سیاسی بودند. آنها در اندونزی به عنوان «پدران بنیانگذار» شناخته میشوند.
این کمیته ابتدا 21 عضو داشت که پس از استقلال به 27 عضو افزایش یافت. اعضای آن شامل رهبران سیاسی، روشنفکران، و نمایندگان مناطق مختلف بودند که سوکارنو و محمد حتا در رأس آنها قرار داشتند. این افراد ترکیبی از ملیگرایان، اسلامگرایان و سوسیالیستها بودند که علیرغم تفاوتهای ایدئولوژیک، برای ساختن اندونزی آزاد متحد شده بودند.
نحوه تصویب و اجرایی شدن قانون اساسی
تصویب توسط PPKI، امضا و تنفیذ توسط سوکارنو به عنوان رئیسجمهور، و اجرای فوری بدون نیاز به همهپرسی. این قانون اساسی در یک جلسه یکروزه به تصویب رسید و بلافاصله با امضای سوکارنو به عنوان رئیسجمهور اجرایی شد. این فرآیند سریع نشاندهنده ضرورت زمانی و اجماع نسبی رهبران برای تشکیل دولت مستقل بود. قانون اساسی اندونزی دارای شانزده فصل و 37 اصل و آخرین بازنگری آن در سال 2002 صورت گرفته است.
مشخصات قانون اساسی کنونی
قانون اساسی اندونزی، دارای مقدمه ای کوتاه در اشاره به استعمار به شرح زیر است: «از آنجا که استقلال حق مسلم همه ملتها است، بنابراین، هرگونه استعمار باید در این جهان از بین برود زیرا با انسانیت و عدالت سازگار نیست؛ و لحظه شادی در مبارزه جنبش استقلال اندونزی برای هدایت مردم به سلامت و امنیت به دروازه استقلال کشور اندونزی که مستقل، متحد، دارای حاکمیت، عادل و مرفه خواهد بود، فرا رسیده است؛ به لطف خداوند متعال و با انگیزه والای زندگی ملی آزاد، مردم اندونزی بدینوسیله استقلال خود را اعلام میکنند. متعاقباً، برای تشکیل دولت اندونزی که از همه مردم اندونزی و تمام استقلال و سرزمینی که برای آن مبارزه شده است، محافظت کند و رفاه عمومی را بهبود بخشد، زندگی مردم را آموزش دهد و در ایجاد نظم جهانی مبتنی بر آزادی، صلح پایدار و عدالت اجتماعی مشارکت کند، بنابراین استقلال اندونزی در قانون اساسی جمهوری اندونزی تدوین میشود که به صورت یک کشور مستقل مبتنی بر ایمان به خدای یگانه، بشریت عادل و متمدن، وحدت اندونزی و زندگی دمکراتیک به رهبری خرد و اندیشه در مشورت بین نمایندگان مردم و دستیابی به عدالت اجتماعی برای همه مردم اندونزی بنا خواهد شد.»
فهرست فصول قانون اساسی جمهوری اندونزی عبارتند از:
1) شکل دولت و حاکمیت
2) مجلس مشورتی مردم (MPR)
3) قوه مجریه
4) شورای عالی مشورتی
5) وزرای دولت
6) مقامات منطقهای
7) مجلس نمایندگان مردم (DPR)
8) مجلس نمایندگان محلی(DPD)
9) انتخابات عمومی
10) امور مالی
11) هیئت عالی حسابرسی (هیئت حسابرسی مالی یا BPK)
12) قلمرو حکومت
13) شهروندان و ساکنین
14) حقوق بشر
15) مذهب
16) دفاع و امنیت دولت
17) آموزش
18) اقتصاد ملی و رفاه اجتماعی
19) پرچم، زبان، نشان ملی و سرود ملی
20) اصلاحات قانون اساسی













/cloudfront-us-east-2.images.arcpublishing.com/reuters/P4YSCD6ICVPHZH473RRD6YAG2U.jpg)



/cloudfront-eu-central-1.images.arcpublishing.com/prisa/NH66EWAQBSDWGCKLG7URMQX2PI.jpg)





































