سالروز حق رای زنان در آلمان

با فروپاشی  نظام قیصری آلمان در انقلاب نوامبر 1918، برای اولین بار در تاریخ این کشور در 12 نوامبر 1918[20 آبان 1297] زنان در آلمان و اتریش صاحب حق رای شدند. حق رای، برآیند مبارزه‌ای طولانی بود که زنان برای کسب حقوق خود در قرن هیجدهم و نوزدهم آغاز کرده بودند. مبارزه زنان برای کسب حق رای در آن زمان نتیجه داد و این تاریخ آغاز مشارکت زنان در سیاست آلمان بود. پیش از این، زنان آلمانی برای کسب حقوق برابر و به‌ویژه حق رای بارها به خیابان‌ها آمده و تظاهرات کرده بودند. این تلاش‌ها از سال 1912 شدت بیشتری یافت تا در نهایت، روز ۱۲ نوامبر شش سال بعد در عمل به ثمر نشست.

لحظه زیبای پیروزی

هدویگ دوهم یکی از مبارزان نام‌آشنای حقوق زنان در آلمان بود. او می‌گفت که تقسیم وظایف ربطی به ویژگی‌های بیولوژیک انسان‌ها ندارد. او سد کردن راه پیشرفت زنان در آلمان را برخاسته از فرهنگ عقب‌مانده و تربیت سنتی زنان می‌دانست. او خواستار آن بود که امکانات آموزشی برای دختران و پسران به یک شکل فراهم شود. او لحظه کسب حق رای زنان را تجربه کرد و اندکی پس از آن، در سال ۱۹۱۹ درگذشت.

مادر قانون اساسی

الیزابت زلبرت حقوقدان و یکی از فعالان جنبش زنان بود که او را به عنوان مادر قانون اساسی آلمان می‌شناسند. او اندکی پس از کسب حق رای، به حزب سوسیال دموکرات آلمان پیوست و به مبارزات خود برای برابری حقوق زنان و مردان نیز ادامه داد. در سال ۱۹۴۸، پس از پایان جنگ جهانی دوم و فروپاشی حکومت ناسیونال سوسیالیست‌ها در آلمان، زلبرت یکی از چهار زنی بود که در تدوین قانون اساسی آلمان مشارکت داشت.

نخستین قاضی زن

ماری مونک در سایه مبارزات زنان برای کسب حقوق برابر موفق شد چند سال پس از کسب حق رای زنان، به عنوان نخستین زن، در جایگاه قضاوت در آلمان بنشیند. مونک گفته است: «هر چه بیشتر تحصیل می‌کردم و بیشتر در عرصه حقوق فعالیت می‌کردم، شور من برای دفاع از آزادی بیشتر می‌شد.» اما بسیاری از دستاوردهای زنان پس از قدرت‌گیری نازی‌ها از بین رفت. او در سال ۱۹۳۳ به علت یهودی بودن از کار اخراج شد و به آمریکا مهاجرت کرد.

لیبرال‌ها و سوسیالیست‌ها

در سال‌های پس از جنگ جهانی اول، لیبرال‌ها و سوسیالیست‌ها از حق رای زنان و مشارکت آن‌ها در انتخابات پشتیبانی می‌کردند. به باور آن‌ها، حضور زنان در سیاست باعث تضعیف نیروهای محافظه‌کار و مذهبی می‌شد. نیروهای محافظه‌کار و نمایندگان کلیسا نیز دقیقا به همین دلیل مخالف مشارکت زنان در انتخابات بودند. آنان از این واهمه داشتند که زنان رای خود را به سوسیالیست‌ها و لیبرال‌ها بدهند.

آنگلا مرکل، نخستن صدراعظم زن آلمان، در سخنرانی خود به مناسبت یکصدمین سالگرد کسب حق رای زنان در آلمان گفت، بسیاری با اشاره به اینکه یک زن سکان هدایت کشور را برعهده دارد، از پیشرفت‌های جامعه آلمان در کسب حقوق برابر سخن می‌گویند. او گفت، وجود یک زن در راس قدرت سیاسی آلمان را نمی‌باید چنین تفسیر کرد که برابری حقوق زنان و مردان به دست آمده است. او تاکید کرد که مبارزه برای کسب حقوق برابر ادامه دارد.

وی همچنین، خواستار حضور بیشتر زنان در سازمان ناتو شد. مرکل گفت که حضور زنان بیشتر در ناتو می‌تواند در جهت تقویت صلح در جهان باشد. مرکل تاکید کرد که ظرف یک صد سال گذشته، زنان آلمان دستاوردهای زیادی داشته‌اند، اما هم‌چنان کارهای بیشتری برای برابری حقوق زنان و مردان باید انجام شود.

آنگلا مرکل همچنین ادامه داد: «اگر امروز دختری بگوید که در آینده مایل است وزیر یا صدراعظم بشود، گفتن چنین چیزی مایه تمسخر دیگران نمی‌شود.» او گفت که حتی برخی از کودکان از خود می‌پرسند مگر می‌شود که مقام او به عنوان صدراعظم آلمان را یک مرد برعهده بگیرد. آنگلا مرکل افزود که "اما با یک گل بهار نمی‌شود".